Αρχή του κόσμου πράσινη κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο τραγουδώ και ξετυλίγω...
Oδυσσέας Ελύτης
Τόπος καταγωγής, των πρώτων θαυμάτων θαυμαστός κόσμος, το χωριό Ασωπία Θηβών. 1974. Μνήμες παιδικές, εικόνες του βουνού και του κάμπου, ξωκλήσια, αμπέλια και «χρυσές ελιές», λιβάνι, μούστος, και θυμάρι, θέρος-τρύγος-πόλεμος. Περβόλια, τρεχούμενα νερά και παιχνίδια αυτοσχέδια πάνω στους λόφους ή κάτω στο ποτάμι, κόσμος μαγικός του κατά Ελύτη και κατά Παπαδιαμάντη Ευαγγέλιον. Νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο Ασωπίας και Κλασικό Λύκειο Αναβρύτων. Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών (1993), Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (1998), Μεταπτυχιακές σπουδές στη Λογοτεχνία (Π.Τ.Δ.Ε Αθηνών, 2004), Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών (2008) και τελευταίος (;) σταθμός το Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2009). Μια σπίθα χρυσή που έκαιγε μέσα μου η συγγραφή για παιδιά, ένας καρπός που μέστωσε με τον καιρό. Ανάγκη έκφρασης για τους πολλούς, επιστροφή στην παιδική ηλικία λέω εγώ, στο μέσα μας παιδί, αλλιώς, στο δεύτερο εαυτό μας. Αυτόν που δε ζυγιάζει με το νου μα με την καρδιά ονειρεύεται και κόσμους μαγικούς ποιεί, αντίστροφη ακολουθώντας πορεία, σαν άλλος Φιλέας Φογκ, από τα δυτικά της πραγματικής μας ηλικίας στα ανατολικά της αθωότητας της παιδικής θύμησης με όχημα μοναδικό αυτό της φαντασίας. Μοναδική μου φιλοδοξία το ταξίδι αυτό να το κάνω με τους μικρούς μου φίλους και αναγνώστες. Κι αν ο Φιλέας Φογκ κέρδισε μια μέρα στο χρόνο, δεν ελπίζω τίποτε άλλο παρεχτός μέσα από τα βιβλία μου να καταφέρω να κερδίσω το γέλιο των αθώων παιδικών καρδιών, να φυτέψω ένα λουλούδι στην καρδιά τους. Αγάπη για το βιβλίο θα το ονομάσω, ελπίζοντας πως κάποτε θ’ ανθίσει και θα σκορπίσει το άρωμα της αγάπης για τη ζωή σ’ όλη τη γη. Συνοδοιπόροι ζωής σε τούτο το ταξίδι η γυναίκα μου Ελευθερία Δημητρίου και οι δυο μου κόρες Κωνσταντίνα και Σταματίνα. Έμπνευση και πηγή πλούτου αισθημάτων, αγάπης και χαράς. Πρώτοι αναγνώστες και αυστηροί κριτές των βιβλίων μου πριν φτάσουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Χάριταις και ευχαριστίες τους οφείλω όπως και στους γονείς μου και στους δασκάλους μου όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Ευχαριστίες καρδιάς οφείλω και στις Εκδόσεις Ψυχογιός και προσωπικά στον κύριο Θάνο Ψυχογιό που αγαπητικά με αγκάλιασε ανοίγοντάς μου νέους συγγραφικούς ορίζοντες. Μα πάνω και πέρα απ’ όλα ευχαριστώ τους μαθητές μου, τους μικρούς ηλικιακά αναγνώστες μου και τους γονείς τους για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μου δείχνουν μέσα από την επιλογή των βιβλίων μου. Μοναδικό μου μέλημα να δικαιώνω πάντοτε την επιλογή τους και να ανταποδίδω την τιμή τους προς το πρόσωπό μου. Γιατί βαθιά πιστεύω πως τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι και δικαιότεροι κριτές των μεγάλων μιας και τυγχάνουν εν αγνοία τους πραγματικά σπουδαίοι συγγραφείς και τα ίδια. Γι΄ αυτό και κλείνω τούτη τη σύντομη εξομολόγηση αφιερώνοντάς τους τις παρακάτω γραμμές του τραγουδοποιού Διονύση Σαββόπουλου:
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
και μάς κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
Μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
Μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός
